|
|
|
|
Ter Overdenking
01 jan 2025
Ter Overdenking
Luister naar mijn gebed, HEERE, neem mijn hulpgeroep ter
ore, zwijg niet bij mijn tranen, want ik ben een vreemdeling bij
U, een bijwoner, zoals al mijn vaderen. (Psalm 39: 13).
Psalm negenendertig is niet de meest positieve psalm om het
nieuwe jaar mee te beginnen zo lijkt het. Zeker na alle
Kerstromantiek en de illusie van een frisse start in 2025.
Moet het nu direct zo somber?
Het is de vraag of dit alleen maar somberheid is van de dichter
of dat er ook sprake is van een realistisch gevoel van
wanhoop. Want als het tegenzit in het leven en er geen
makkelijke uitweg is kan de vraag zomaar opkomen: ‘luistert U
wel naar mij Heere?’ En misschien gaat het nog wel een stap
verder: ‘Ben U er wel?’
Een aantal jaren geleden kreeg ik als jongerenwerker tijdens
een gesprek met een aantal jongeren de vraag teruggekaatst:
wat merk jij nu zelf van God?
Toen merkte ik dat die vraag nog niet zo heel gemakkelijk te
beantwoorden is.
Allereerst vanwege het diep persoonlijke karakter. Als je iets
van Gods nabijheid hebt ervaren weet je hoe diep je dit kan
raken.
Maar wat als je nu niet zoveel merkt van God? Of misschien
wel niets? Heeft een mens dan nog niet genoeg meegemaakt
in zijn leven? Gaat het hem of haar dan te goed? Maar merk je
dan alleen wat van God als het slecht met je gaat?
Als ik mijn Bijbel erbij pak lijkt het op het eerste gezicht zo te
zijn dat de mannen en vrouwen die in Gods Woord
voorbijkomen regelmatig ervaren dat God hun leven wil leiden.
Als ik kijk naar de geschiedenis van de kerk denk ik al snel
aan grote namen zoals Augustinus, Luther en Calvijn en raak
ik onder de indruk van de manier waarop zij met God leefden
en wat ze hierover geschreven hebben.
Maar als je wat nauwkeuriger kijkt en leest zie je dat ook deze
mensen worstelen met de ervaringen van elke dag. Ervaringen
waarin God niet of nauwelijks naar voren komt. Als ik lees in
het Bijbelboek Psalmen zie ik keer op keer de klacht: God
waar bent U? Waarom merk ik zo weinig van U?
David schreeuwt het uit in Psalm 39: zwijg niet bij mijn tranen!
Op het dieptepunt van Zijn lijden merkt Jezus niets meer van
Gods aanwezigheid en roept Hij het uit: Mijn God, Mijn God
waarom hebt U Mij verlaten?
De Bijbel laat ons zien dat ook in het leven van mensen die
dicht bij God leven, ja zelfs in het leven van Jezus, Gods eigen
Zoon, de aanwezigheid van God soms niet of nauwelijks
ervaren wordt. En ook de grote namen uit de kerkgeschiedenis
moeten toegeven dat er heel wat momenten in hun leven
waren dat ze niets merkten van God.
En toch: ik blijf geloven en vertrouwen. Waarom? Omdat mijn
geloof niet gebaseerd is op ervaringen, maar op Gods Woord.
God heeft het mij zelf beloofd! In de Bijbel lees ik dat ondanks
ongeloof en zonde God er is. En dat Hij toch zorgt ook al
dwaal ik bij Hem vandaan. We hebben pas nog Kerst gevierd.
God heeft daar Zijn liefde heel zichtbaar en tastbaar gemaakt
in de komst van Zijn Zoon. Dat is de basis. En dan komt
zomaar ineens ongedacht en ongezocht de ervaring erbij.
Tijdens een preek, tijdens het lezen van mijn Bijbel, tijdens het
zingen van een lied, tijdens een gebed, op momenten van diep
verdriet of grote vreugde, of zomaar in de stilte, merk ik het:
God is ook in mijn leven aanwezig.
Het opmerken van die aanwezigheid vraagt wel open ogen en
een hart wat voor God openstaat. Daarom is mijn biddende
belijdenis: En nu, wat verwacht ik, Heere? Mijn hoop, die is op
U! (psalm 39: 8).
Ds. J. Admiraal
| | terug
|
| |
|
|
|
Heilig Avondmaal. (09:30 uur)
26-01-2025
meer
|
|
|
Bijbelzondag
meer
|
|
|
|
