Ter Overdenking
26 mrt 2025
Ter Overdenking
En op de eerste dag van de week gingen zij, heel vroeg in de
morgen, naar het graf en brachten de specerijen mee die zij
gereedgemaakt hadden, en sommigen gingen met hen mee.
(Lukas 24:1)
Een laatste eerbewijs of blijvende hulde?
Jaren geleden bezocht ik de Amerikaanse oorlogsbegraafplaats in Normandië.
Onafzienbare rijen van witte kruizen en andere gedenktekens op een extreem strak gemaaid grasveld.
De laatste rustplaats van bijna drieduizend Amerikaanse soldaten die omkwamen bij de geallieerde invasie in 1944.
Diep indrukwekkend. Doordat alles zo netjes was, de grafmonumenten zo strak staan uitgelijnd, het gras zo mooi groen was,
kreeg de dood iets statigs. Je zou bijna vergeten dat hier de lichamen liggen van talloze vooral jonge mannen.
Hun leven is voorbij. En toch worden ze niet vergeten. Het is vanwege hun offer voor onze vrijheid dat die militaire begraafplaatsen zo keurig onderhouden worden. Dat wordt gedaan uit respect. En het geeft troost. Ook al zijn deze mensen er niet meer, er is nog wel een concrete plek op
aarde waar hun nagedachtenis in ere wordt gehouden.
Hun leven en sterven was niet tevergeefs.
Ook bij de begraafplaats achter de kerk kun je daar iets van zien. In een statig grafmonument, in een vers bosje bloemen
bij een graf of door een liefdevolle tekst op de grafsteen...
De mensen die ons ontvallen zijn houden we in herinnering door hun laatste rustplaats met respect te behandelen.
Het is het laatste en het enige wat we nog voor hen kunnen doen.
Met die gedachten zijn ook de vrouwen die Jezus volgden in alle vroegte op pad gegaan. De vrouwen die zich op Goede
Vrijdag zo machteloos voelden doen nu wat ze kunnen.
Zodra het ook maar enigszins mogelijk is gaan ze op pad om Jezus lichaam verder te verzorgen met olie en specerijen.
Zo groot is hun liefde. Ook nu Jezus gestorven is, voelen ze zich nog volop met Hem verbonden.
En daar, waar het graf is, is Jezus, zo denken zij. Daar is Zijn lichaam. En dat is voor hen alles wat er van Hem over is.
Maar dan blijken ze het helemaal mis te hebben. Het graf is leeg! Omdat Jezus leeft.
Hij is opgestaan uit de dood. Wat geweldig!
Want de opstanding van Jezus vormt voor ons het bruggenhoofd.
Net zoals die eerste Geallieerde soldaten het strand in Normandië opstormden om daar de vijand uit te
schakelen om er zo voor te zorgen dat het hele leger uiteindelijk kon volgen is Jezus ons voorgegaan en mogen wij volgen.
Daarmee zet Hij heel ons leven in een heel ander perspectief. Ondanks dat de vijand in Normandië nog niet
definitief was uitgeschakeld zouden de geallieerde soldaten dat terrein niet meer prijsgeven.
Ondanks dat er vandaag zoveel het zelfde lijkt mogen wij weten dat het leven niet ophoudt met het sterven, omdat Jezus leeft.
En zo is Jezus sterven en opstanding niet het eind van een mooi en spannend verhaal, nee het is het begin van iets heel nieuws.
De opstanding van Jezus is het bewijs dat God het offer van Jezus heeft aanvaard en dat een ieder die gelooft in
Jezus ook door God aanvaard is. Het is het begin van een nieuw leven hier op aarde.
Het is het bewijs dat je na je sterven bij God mag zijn en na Zijn wederkomst zult opstaan in een leven dat eeuwig gelukkig is.
De dood blijft een vijand ondanks alle eer die wij onze doden geven.
Een vijand die wij allemaal moeten trotseren.
En toch mag een ieder die gelooft in Jezus Christus weten dat deze vijand door Hem overwonnen is.
Ds. J. Admiraal
|
